Het avontuur roept ons – en wij luisteren…

Het hoge woord is eruit. Wat voelt dat dan ineens echt! En gaaf, en spannend!

We gaan op reis. Niet zomaar een vakantie van een paar weken, maar écht op reis. Voor onbepaalde tijd. Met z’n allen. En ja, we verkopen ons huis. Punt. Zo, dat is dan gezegd.

De afgelopen maanden leefden we in een soort tussenfase. Plannen maken, dromen, lijstjes vol ideeën en to-do’s, gesprekken met elkaar over ieders verwachtingen en twijfels. En ondertussen stiekem al een beetje leven in die toekomst, in dat andere ritme dat we voor ons zien. Minder haasten, meer zijn.

Langzaam maar zeker begonnen we het te delen met de mensen om ons heen. Eerst de intimi. Onze ouders, beste vrienden. Die kring van mensen die je zo goed kent dat je hun reactie bijna kunt voorspellen, en die je toch elke keer weer kunnen verrassen. Want hoe groot dit avontuur voor ons ook voelt, het raakt natuurlijk ook anderen. Het idee dat we straks niet meer zomaar ‘om de hoek’ zijn, dat we verjaardagen missen, feestdagen anders vieren, niet meer standaard aanschuiven voor een lekkere bak koffie of een doordeweekse speeldate.

We voelden spanning. Of misschien beter gezegd: ik voelde spanning. Dat pleaser-stukje in mij, dat zich afvraagt wat anderen zullen denken. Of ze het wel begrijpen. Of ze het gek vinden. Of ze vinden dat we de kinderen iets tekortdoen of juist iets ongelooflijks meegeven. Maar weet je? Die reacties kwamen er eigenlijk niet. Geen oordeel. Wel vragen, natuurlijk. Kritische vragen soms ook. Maar bovenal: liefde. Begrip. Support. Enthousiasme zelfs. En ja, ook gemis. Nu al. Terwijl we er nog gewoon zijn.

Voor onszelf voelt het als een soort roep. Een verlangen dat we niet meer konden negeren. Iets in ons riep: doe het nu. Wacht niet tot later. Later is immers nooit beloofd. We willen deze tijd met onze kinderen intens beleven. Niet van weekend naar weekend leven, of van vakantie naar vakantie. Maar elke dag bewust kiezen voor samenzijn, voor ontdekken, voor vertragen. Voor écht leven.

We dromen over ochtenden waarin we wakker worden met uitzicht op de bergen, of op een verlaten strand. Over koken in de buitenlucht. Over leren door te doen, te zien, te ervaren. Over onze kinderen die spelend een nieuwe taal oppikken, of die zelf ontdekken hoe Romeins erfgoed voelt onder hun voeten. Over een leven waarin we de agenda even loslaten en ruimte maken voor het onverwachte.

Dat alles klinkt romantisch, ik weet het. En ja, we zijn ons ook echt wel bewust van de uitdagingen. Het is niet alleen maar zonsondergangen en blije kindergezichten. We nemen ook onzekerheden mee. Hoe gaan we het financieel doen? Hoe zit het met onderwijs? Hoe reageren de kinderen op het constante reizen? Wat als er iets gebeurt, onderweg?

Maar tegelijkertijd: is het leven ooit écht zeker? We hebben besloten om de controle een beetje los te laten. Om vertrouwen te hebben in onszelf, in elkaar, en in het leven dat zich voor ons zal ontvouwen.

We willen minimaliseren. Niet alleen in spullen, maar ook in ruis. Minder moeten, meer mogen. We willen leven in eenvoud, zonder continue druk van ‘hoe het hoort’ of wat ‘normaal’ is. We willen ontdekken wat ónze normen en waarden zijn, wat wij belangrijk vinden in het leven, als ouders, als partners, als mensen.

En nee, dit is niet over één nacht ijs gegaan. Dit plan komt voort uit jaren van persoonlijke groei, gesprekken, vallen en opstaan. Elke rugzak in ons gezin is gevuld met ervaringen. Mooie, moeilijke, leerzame. En juist dat alles maakt dat we nu deze stap durven zetten, moeten zetten. Juist omdat we weten wat er op het spel staat – én wat er te winnen valt.

De komende tijd nemen we jullie graag mee in ons proces. In de voorbereidingen, de keuzes, de twijfels, en de euforie. Want dit avontuur, dat is al begonnen. Niet pas als we in de camper stappen. Nee, het begon op het moment dat we hardop durfden te zeggen: wij kiezen voor een ander pad.

Een pad vol bochten en onverwachte wendingen misschien, maar ook een pad vol leven. Écht leven.