Van dromen naar doen!

Wat een weken zijn het geweest. Sinds we onze reisplannen wereldkundig hebben gemaakt, lijkt alles in een stroomversnelling te zijn gekomen. Ineens werd onze droom tastbaar, écht — en dat betekent ook dat de praktische kant zich genadeloos opdrong. Want ja, dromen zijn prachtig, maar er komt ook gewoon heel veel geregel bij kijken.

Het begon allemaal met ons huis. Dat moest verkoopklaar worden gemaakt, en dan kom je erachter hoeveel klusjes er altijd blijven liggen. Kleine dingen, van die “even snel nog doen”-dingetjes, die nooit op het juiste moment lijken te passen in het dagelijks leven. En laat dat dagelijks leven nou bij ons behoorlijk levendig zijn: we wonen hier met z’n vijven, waaronder drie energieke jongens en één altijd-blije hond. Een combinatie die weinig ruimte laat voor een opgeruimd huis. Dus: opruimen, schoonmaken, schilderen, schuren, nog een keertje stofzuigen en vooral ontspullen…. Alles om ons huis in de best mogelijke staat te brengen voor de verkoop.

Maar dat was nog maar één kant van het verhaal. Tegelijkertijd liep ook mijn opleiding door.. Officieel heb ik nog een heel schooljaar te gaan, maar ik heb mezelf voorgenomen om het voor de reis af te ronden. Zodat ik straks, als we echt op pad zijn, volledig kan genieten van het avontuur, zonder onafgeronde hoofdstukken in mijn hoofd. Dat besluit had natuurlijk wel gevolgen: het betekende keiharde deadlines, precies in de aanloop naar de zomervakantie. Alles wat ik nog af kon ronden, moest vóór de zomer gedaan zijn. Daarna hoef ik hopelijk alleen nog wat laatste dingen in te leveren en een eindgesprek te voeren.

Dus daar zat ik dan, vaak ’s avonds aan de eettafel, terwijl het huis langzaam stilviel. De jongens op bed, Fred nog wat rommelend met gereedschap of papieren, en ik met m’n laptop, turend naar studieopdrachten. Overdag draaide het gewone leven door: onregelmatige diensten, sportclubjes, kinderfeestjes, ouderavonden, en ondertussen de grote opruiming. Het was intens. Maar ergens ook mooi. Want het voelde alsof we écht ergens naartoe werkten.

En dan was er nog de zoektocht naar een camper. Niet zomaar eentje, maar hét huis op wielen waarin we met ons hele gezin voor langere tijd zouden gaan wonen. Comfortabel, praktisch, gezellig — het moest allemaal samenkomen. Drie keer dachten we beet te hebben, en drie keer liep het op niets uit. Maar toen… daar was ze. Een ruime camper, met een dubbel stapelbed achterin. Een droom! Elk van de jongens krijgt zijn eigen plekje, en dat maakt het zoveel fijner voor iedereen. Geen gedoe met elke avond bedden opbouwen of spullen verplaatsen. Gewoon: inpakken en wegwezen. We hebben haar inmiddels opgehaald, en het voelde een beetje alsof we een nieuw lid aan het gezin toevoegden. Ze is prachtig.

Afgelopen week beleefden we een bijzonder moment. Onze oudste, Fedde, hield zijn spreekbeurt op school — over onze reis! Hij had zelf gekozen voor dit onderwerp, en dat maakte me zo trots. Hij heeft zich echt verdiept in wat we gaan doen en waarom we dit avontuur aangaan. En je zag het gebeuren: het proces begon voor hem ook écht te leven. Niet meer alleen iets wat mama en papa aan het regelen zijn, maar iets wat hij zelf ook beleeft.

En als kers op de taart had Fred de camper voor de school geparkeerd tijdens de spreekbeurt. Zo kon Fedde niet alleen vertellen over onze reis, maar ook ons ‘huisje op wielen’ laten zien aan zijn klas. Zijn gezicht straalde toen hij de deur opendeed en iedereen uitnodigde om binnen te kijken. Een groot succes — en een moment dat ik nooit zal vergeten.

En nu? Nu zijn we volop bezig met de laatste voorbereidingen. Nog even knallen met mijn studie, het huis in de verkoop zetten, spullen uitzoeken, keuzes maken over wat mee gaat en wat niet. Maar ondanks de hectiek overheerst één gevoel: dit klopt. Dit is wat we willen, waar we naartoe werken. Het is geen makkelijke weg, maar wel eentje vol betekenis.

We tellen af. Naar vrijheid, avontuur, samen zijn. Naar een leven op wielen.