Rust Buiten, Chaos Binnen: Leven op 7 m² de eerste weken van onze reis

De afgelopen 6 nachten verbleven we op de finca Rancho Pancho, een mooi moment om even terug te blikken op de eerste weken. Deze finca is een plek waar je binnenkomt en meteen voelt dat je hier even mag landen. Annemiek en Raymond, een hartelijk Nederlands stel dat al twaalf jaar in Spanje woont, ontvangen je alsof je oude vrienden bent. ’s Nachts kruipt de kou langzaam de vallei in, maar zodra de zon over de heuveltoppen glijdt, warmt alles op en voelt het alsof de zomer je omhelst.

Paarden, passie en een grote stap voor Renze

Annemiek heeft een groot hart voor dieren en dat merk je aan alles. We delen dezelfde liefde voor paarden, dus het kon niet anders dan dat we samen zouden gaan rijden.

Renze, die het afgelopen anderhalf jaar een paar keer per week op de zorgboerderij kwam, leerde daar grondwerk, lange lijnen, poetsen, knuffelen en af en toe een ritje op een Shetlander, maar hij droomde ervan om eens écht mee te gaan op een buitenrit.

Tijdens mijn eerste rit vertelde Annemiek dat ze één superbraaf paard had, met makkelijke vlakke gangen, perfect voor beginners. Haar rustige manier van werken en de fijne samenwerking met haar paarden gaven me het vertrouwen dat Renze dit misschien wel aan kon.

Twee dagen later was het zover. Bij het opstappen zag ik hem even slikken, logisch, als je van een pony van 90 cm overstapt naar een PRE van bijna 1.60 meter. Annemiek en ik dachten dat het waarschijnlijk bij stappen zou blijven.

Maar Renze verraste ons totaal. Na een paar minuten wennen draaft en galoppeert hij gewoon met ons mee. Hij zit ontspannen, luistert goed, en kletst er ondertussen vrolijk op los. Mijn moederhart smolt. Dit smaakt overduidelijk naar meer.

Een Nederlandse verrassing aan de kust

Via de finca konden we een auto huren, ideaal want we hadden een verrassing gepland. Een vriendin van mij van de middelbare school, Sylvana, woont al jaren in deze regio. Zij tipte ons over een Sinterklaasfeest in een Hollands café in Torremolinos.

Dat kwam perfect uit want sinds we Nederland verlieten tijdens de intocht, leefde Sinterklaas nog behoorlijk onder de kinderen. Alleen… cadeautjes kopen en verstoppen in een camper waarin je 24/7 samen bent? Onmogelijk.

Het café had sponsors geregeld en vroeg een kleine bijdrage en wat informatie over de kinderen. En zo vierden wij Sinterklaas gewoon in Spanje, met het gezin van mijn oude vriendin. Het voelde bijna surrealistisch, maar vooral héél gezellig. De jongens werden flink verwend en na de Sint drukte zochten we een strandtent op om samen te eten en bij te kletsen.

Als toetje kregen Fedde en Renze gigantische ijsjes, we hebben voor de 3 kleintjes maar een formaatje kleiner besteld.

Het camperleven: vrijheid met een vleugje chaos

De overige dagen vulden we met sporten, fietsen, wandelen, schoolwerk en de standaard dosis camperklusjes. Dat hoort erbij als je met vijf personen en een hond in een rijdend huis woont.

De fietsendrager moest twee centimeter hoger zodat we de cassette van het toilet kunnen legen zonder dat we alle fietsen eraf moeten halen. Opgeklapt kon het serviceluik wel open, maar uitgeklapt met de fietsen erop niet. Dat is super onhandig als je bedenkt dat, bij geen faciliteiten binnen handbereik, de cassette met anderhalve dag wel vol zit als 5 mensen er gebruik van maken. Yuul rende weer eens enthousiast door de hor heen, stuk. En Fred liet per ongeluk iets hards in het wasbakje vallen, waardoor er een barst ontstond in het plastic.

Een camper is nu eenmaal gebouwd op lichtgewicht en niet echt op het intensieve gebruik van een heel gezin. Gelukkig heeft Fred een passie voor klussen en prutsen, dus hij leeft zich heerlijk uit. Zo houden we hem bezig zeggen we dan met een knipoog. 😉

En hoe gaat het nu met ons allemaal?

Fedde had in het begin veel heimwee. Hij vond het druk in de camper en het vele reizen in de eerste weken viel hem zwaar. Dat uitte zich in boosheid en verdriet; ’s avonds kroop hij vaak vroeg zijn bed in. Hij was in Egypte ook flink ziek geweest, dus misschien speelde dat nog mee.

Loeka deed het de eerste dagen opvallend goed, maar inmiddels zit hij in wat lastiger vaarwater. Hij schreeuwt of gilt snel, praat regelmatig in een onverstaanbaar stemmetje en zet zich behoorlijk af tegen ons en zijn broers. Het ene moment zijn we allemaal zijn bondgenoot en het volgende moment zijn we zijn grootste vijand. We zijn zoekende, allemaal.

Renze is eigenlijk het meest stabiel van de drie. Intens zoals altijd, maar niets nieuws. Hij stelt honderdduizend vragen per dag, kletst aan één stuk door (wat óók heel gezellig is) en gaat vaak nét even door als wij al drie keer onze grens hebben aangegeven. Maar dat is precies hoe hij is.

We hadden gelukkig niet de illusie dat het alleen maar harmonie zou zijn op reis. Je neemt jezelf en je kinderen mee en die dynamiek stopt niet als je de grens over gaat. Sterker nog, 24/7 samenleven op zeven vierkante meter maakt alles juist zichtbaarder én soms uitdagender.

Ook bij Fred en mij wisselt de stemming. Het ene moment zijn we volledig ontspannen en voelt dit leven ons op het lijf geschreven, en het volgende moment vervallen we in oude patronen waarvan we ons nu afvragen of ze ons eigenlijk nog dienen.

Het is een prachtig proces, en we staan echt pas aan het begin. En zo prutsen we samen lekker verder.